- مجدالدین بغدادی (مَ دُدْ دی نِ بَ)
ابوسعید شرف بن مؤید از مردم بغدادک خوارزم و از صوفیان و شاعران و نویسندگان نیمۀ دوم قرن ششم هجری است. وی از مریدان شیخ نجم الدین کبری است و نجم الدین رازی مشهوربه دایه صاحب کتاب مرصاد العباد از شاگردان مشهور اوست. بنا به نقل تاریخ گزیده وی به امر خوارزمشاه کشته شد. وفات او را به اختلاف در 606 و 607 و 613 نوشته اند. از مجدالدین بغدادی آثاری چند در تصوف به زبان فارسی باقی مانده و از آن جمله است: رساله ای در پاسخ ’تحفه البرره فی مسائل العشره’ که احمد بن علی بن مهذب بن نصرالخواری، ده سؤال در مسائل مختلف تصوف از وی نموده و او بدانها جواب داده است و نیز ’رسالۀ سفر’ و چند نامه و اشعاری لطیف. این دو بیت از اوست:
یک موی ترا هزار صاحب هوس است
تا خود به تو زین جمله که را دسترس است
آن کس که بیافت دولتی یافت عظیم
و آنکس که نیافت درد نایافت بس است.
و رجوع به تاریخ گزیده چ لیدن ص 788 و 789 و لباب الالباب چ سعید نفیسی ص 191 و تعلیقات همین کتاب ص 610 و 634 و نفحات الانس جامی و ریاض العارفین ص 131 و مجمعالفصحاء ج 1 ص 542 وحبیب السیر چ خیام ج 2 ص 647 و مجلۀ یغما شماره 12 سال هفتم و تاریخ ادبیات دکتر صفا ج 3 ص 168 و 1190 شود
یک موی ترا هزار صاحب هوس است
تا خود به تو زین جمله که را دسترس است
آن کس که بیافت دولتی یافت عظیم
و آنکس که نیافت درد نایافت بس است.
و رجوع به تاریخ گزیده چ لیدن ص 788 و 789 و لباب الالباب چ سعید نفیسی ص 191 و تعلیقات همین کتاب ص 610 و 634 و نفحات الانس جامی و ریاض العارفین ص 131 و مجمعالفصحاء ج 1 ص 542 وحبیب السیر چ خیام ج 2 ص 647 و مجلۀ یغما شماره 12 سال هفتم و تاریخ ادبیات دکتر صفا ج 3 ص 168 و 1190 شود